Help de Sri Lankaanse mensen die geen stem hebben!

Lieve allemaal, 
De komende 6 weken zal ik vrijwilligerswerk uitvoeren voor projecten in Sri Lanka. De doelgroepen van deze projecten zijn: misbruikte meiden, gehandicapten/special needs en eenzame ouderen. Ik heb al eerder vrijwilligerswerk gedaan, maar ik heb nog nooit zulke slechte omstandigheden gezien als hier.

Stel je een huis voor met 100 meiden, allemaal misbruikt, verstoten door families, of zelfs wees doordat beide ouders overleden zijn. En niemand die deze groep begeleidt, met ze praat of activiteiten met ze doet. Er zijn wel toezichthouders, maar die zitten in een kantoor ver uit de buurt. De meiden slapen met 7 op 1 kamer. Nu er afgelopen weekend aanslagen waren, zijn veel scholen gesloten en zitten de meiden de hele dag thuis. Het is een gesloten woning, de meiden kunnen geen kant op. De begeleiding sluit de meiden ook op in de gemeenschappelijke ruimte. Ze denken dat dit veilig is, maar het lokt boze reacties uit waardoor de meiden met elkaar gaan vechten. 
‘S ochtends zitten de meiden in de gemeenschappelijke ruimte te wachten op de vrijwilligers, tegen wie ze kunnen praten, spelletjes mee kunnen doen of kunnen knutselen. Zelf hebben ze geen materialen, de vrijwilligers nemen alles mee. Ze praten over het gemis van hun familieleden, die hen nauwelijks opzoeken. 

Terwijl de meiden vaak misbruikt worden door familieleden, vervolgens afgestoten worden en niet meer naar school kunnen, zitten de daders maar 2/3 weken vast en kunnen daarna hun leven weer leiden. Scholen accepteren geen meiden die al seks hebben gehad, dit gaat tegen hun geloof en cultuur in. Hierdoor worden de meiden overgelaten aan hun lot.

Vanmiddag kwamen we aan bij ons 2e project;  een woning voor mensen met beperkingen. Hier leven ongeveer 55 mensen van alle leeftijden bij elkaar. Wederom is er niemand die activiteiten met hen doet. Ook zijn er geen materialen aanwezig. De lachende gezichten als de vrijwilligers aan komen lopen met een muziekboxje en verfkwasten, zijn onbetaalbaar. Het huis lijkt op een verlaten pand, er staan alleen bedden in. Er is een wc die ze allemaal moeten delen. Veel komen hun bed niet uit, waarom zouden ze ook? Het is een gesloten huis, de muren storten nog net niet in elkaar. De inwoners worden gevangenen genoemd, alleen omdat ze een handicap hebben. Er hangt een bordje op de deur: ‘joking  with  inmates  are  strictly prohibit’. De mensen die hun bed zelf niet uit kunnen komen, hebben ook geen toegang tot eten en water en zijn volledig afhankelijk van begeleiders (die niet in de buurt zijn). Een aantal mannen liggen zelfs op de grond, waar het naar urine ruikt. Tientallen vliegen verzamelden zich op het lichaam van een man die niet kan bewegen. We proberen hem water te geven, maar ook dit lukt niet. Zijn geslachtdeel hangt uit zijn broek (hij is niet in staat om dit zelf terug te stoppen), en zijn benen zijn zo mager dat hij er waarschijnlijk niet eens op zou kunnen lopen als hij zijn bed al uit kon komen. Ze leven de hele dag op hetzelfde terrein zonder dat er iets te doen is. Vorige week had een inwoner in zijn broek gepoept, en werd hierom bont en blauw geslagen. Hier snappen ze het hebben van een beperking nog niet goed. Diep en diep triest. We zouden zo graag wat willen doen voor deze mensen, al is het een knuffel tegen wie ze kunnen praten als ze zich alleen voelen, een potlood voor de kinderen om mee te kleuren of een potje nagellak voor de meiden zodat ze zich weer vrouwelijk voelen. Ook zijn waterfilters en nieuwe matrassen hard nodig. Hier heb ik jullie hulp bij nodig! Nu meer dan ooit, aangezien de aanslagen het effect hebben dat vrijwilligers weg blijven.