Help mijn hersenen herstellen

Hoe is het nu na de behandeling?

Het is inmiddels ruim 9 weken geleden dat ik begon met het hersteltraject bij Move the Brain. Al na 3 dagen merkte ik verschil in hoe de prikkels bij mij binnen kwamen. Het lukt mij om samen met de groep te ontbijten en ik had weer meer energie. Dit is in de 2 weken intern in een stijgende lijn van herstel blijven gaan en ook nu in de weken thuis merk ik dat het beter gaat. Ik heb mogen genieten van een fantastisch trouwfeest wat voor de behandeling niet mogelijk was geweest aangezien ik dan zwaar overprikkeld zou zijn. 

Ik moet nog erg wennen dat ik weer zo veel kan en het is hard werken om niet in oude gewoonte en patronen te stappen. Gelukkig heb ik voldoende nieuwe uitdagingen die mij bezig houden om vooruit te gaan. Ik heb al verschillende dagdelen mogen invallen als vakleerkracht gymnastiek op basisscholen en ik voelde mij weer als een vis in het water. Spannend om deze stappen weer te zetten maar zo de moeite waard!

Dank voor al jullie hulp, zonder deze hulp was het mij niet gelukt.

In het kort

 Als pas afgestudeerd gymlerares gebeurde er tijdens een gymles een klein ongelukje met, naar later bleek, grote gevolgen. In maart 2016 sprong een kind onder mijn kin omhoog, het leek niets tot ik een paar uur later thuis kwam.

Inmiddels zijn we 3 jaar verder en kamp ik nog steeds met verschillende problemen op het gebied van concentratie en informatieverwerking. Verder heb ik last van suizende en piepende oren, extreme vermoeidheid, hoofdpijn, overprikkeling en emotionele gevoeligheid.

Het revalidatie programma dat mij werd aangeboden heb ik goed doorlopen en ik kan al veel meer dan vlak na het ongeluk. Ik ben helaas nog lang niet waar ik wil zijn. De revalidatieartsen kunnen niets meer voor mij betekenen. Alle mogelijke handvatten zijn mij aangereikt en deze gebruik ik nog veel en volgens de arts moet ik er maar mee leren leven. Dit past totaal niet bij mij dus ik ben op zoek gegaan naar mogelijkheden tot herstel.

Move the Brain in Zwolle biedt mij een mogelijkheid om verder te herstellen en deze kans wil ik graag aanpakken. Door middel van neurofeedbacktrainingen verwachten zij mijn hersenen weer beter te kunnen laten functioneren, waardoor ik minder last zal hebben van mijn klachten. De verzekering vergoedt helaas niets van dit hersteltraject en de hoge kosten van dit traject kan ik zelf niet betalen. Ik heb daarom hulp nodig en bied jullie via deze weg een mogelijkheid om mij te helpen met een financiële bijdrage.

Vanaf 15 juli 2019 mag ik bij Move the Brain in Zwolle een intensief programma volgen, waarbij ik twee weken intern zal verblijven. Na dit traject krijg ik nog verschillende terugkom-momenten om de kans op een terugval zo klein mogelijk te maken. Zij kunnen zelf het beste uitleggen wat ze doen daarom verwijs ik jullie graag naar de website www.movethebrain.nl

Ik heb deze crowdfunding actie opgezet omdat ik iedereen die dat wil de mogelijkheid wil geven om mij te helpen. Iedere euro helpt mij een stapje dichter naar het doel toe en helpt mij richting herstel.  Wat daarbij van belang is om te weten: deze website doet haar best voor ons alles achter de schermen goed te regelen (denk aan de bankgegevens en privacy). Zij vragen daarom een commissie van 5% en nemen €0,55 per donatie om hun kosten te dekken.

Wat deed ik & het diepste dal

In januari 2016 studeerde ik af als Leraar lichamelijke opvoeding in Groningen. Blij dat ik eindelijk klaar was met mijn opleiding en dat ik kon gaan solliciteren om als gym juf aan de slag te gaan op scholen. Tijdens het zoeken naar een geschikte baan werkte ik als receptioniste op een camping en trainde ik pupillen bij de turnvereniging. Ook ging ik met deze meiden naar wedstrijden. Daarnaast  hielp ik in twee huishoudens met de schoonmaak en vulde ik mijn vrije tijd met aandacht voor de hond, sporten en het opknappen van mijn huisje. Op vrijdag 11 maart volgde ik een bijscholing voor leraren lichamelijke opvoeding, ik was immers al bijna 8 weken afgestudeerd dus tijd voor vernieuwing en vooral netwerken in de hoop op een nieuw begin.

Helaas veranderde alles een dag later toen ik met mijn turnsters bij een wedstrijd was. Bij het onderdeel brug beginnen de jonge meiden aan de hoge ligger van de brug en omdat ze daar zelf niet bij kunnen mag de trainster de turnster optillen. Het meisje stond voor mij, we keken beide omhoog naar de ligger, zij springt en ik til haar aan de ribbenkast mee omhoog. Ongelukkig genoeg springt de turnster van onderen tegen mijn kin aan, ik ben een paar seconden gedesoriënteerd. Ik zie het meisje aan de ligger hangen en ze kijkt mij vragend aan waarom ik haar niet verder help. Hierdoor dringt het tot mij door dat ik haar verder dien te helpen en ik pak de draad weer op. Gedurende de dag neemt de hoofdpijn toe en op het moment dat ik tegen een ouder langs de kant geïrriteerd uitval over de flitser van zijn fototoestel, merk ik dat het niet goed met mij gaat. Ik slik paracetamol en drink veel water, maar ik voel mij steeds beroerder en mijn collega’s sturen mij naar huis. Ik rijd zelf in de auto nog 30 km naar huis, trek daar de gordijnen dicht en ga op de bank liggen. De zondag gaat geheel aan mij voorbij.

Maandag ben ik naar de huisarts gegaan omdat ik mij nog niet beter voelde. Ik moest rust houden en als het over twee weken nog niet beter was mocht ik terug komen. Blij dat ik na het korte bezoekje van 10 minuten weer thuis was, ging ik op de bank liggen en ben in slaap gevallen.

In de dagen en weken erna werd de hoofdpijn en gevoeligheid voor licht steeds erger. Mijn televisie bleef uit, mijn telefoon ging in een la en mijn computer is lang niet aan geweest. Ik heb dagen in het donker gelegen en naar het plafond gekeken. In het diepste dal zag mijn dag er als volgt uit: wakker worden (met veel hoofdpijn en tuten en suizen in mijn oren) naar beneden lopen om na een toiletbezoekje weer snel op de bank te gaan liggen omdat ik duizelig was. Na een half uur had ik voldoende gerust om een kop thee te maken en deze rechtop zittend op te drinken. Als ik dit had gedaan was het tijd om weer te rusten, plat op de bank in het donker zonder prikkels. Na een dutje kon ik in bad, als ik daar uit kwam had ik geen tijd om mij af te drogen aangezien ik direct weer het gevoel had dat ik ging flauwvallen (hierdoor heb ik vaak gevraagd of iemand in mijn huis wilde komen zitten als ik een bad nam). Vaak lag ik dan weer aan half uur met een dekentje op de bank, om mij daarna aan te kunnen kleden. Nu kwam een leuk moment van de dag, er kwam iemand langs. Binnen een half uur kon ik mij niet meer concentreren en kon ik van de vermoeidheid alleen nog maar huilen. Binnen 30 minuten stond het bezoek weer buiten en kon ik mijn bed weer in om 2 uur te slapen. Eind van de middag lag ik dan weer huilend op de bank omdat ik wist dat ik iets moest gaan eten. Gelukkig had ik voldoende lieve mensen die eten voor mij klaar wilden maken, zodat ik het maar hoefde op te warmen. Zodra het uit de magnetron kwam moest ik eerst weer even liggen om uit te rusten omdat het rechtop zitten en eten mij zoveel energie kostte dat ik dit niet direct achter elkaar kon.

Rond 8 uur ’s avonds was ik moe en ging ik naar bed. Ik heb in deze periode veel gehuild. Verdriet om het niet kunnen leven zoals ik wil, verdriet om huishoudelijke hulp via de gemeente te moeten inschakelen (wat ik zelf niet eens kon doen omdat het voeren van telefoongesprekken te lastig was). Doordat ik in deze fase echt aan het overleven was en zeer weinig energie over had om relaties te onderhouden ben ik vriendinnen en vrienden kwijt geraakt en voelde ik mij vaak eenzaam. Het accepteren van de beperkingen die ik ervaar vind ik moeilijk.

Hoe gaat het nu?

Het revalidatie traject heeft erg veel voor mij gedaan en in 3 jaar tijd heb ik al veel bereikt. Nog steeds word ik iedere ochtend wakker met tuten en suizen in mijn oren. In mijn pyjama ga ik naar beneden om een kop thee te drinken en pas daarna functioneert mijn brein voldoende om na te denken wat ik deze dag ga doen en welke kleding daarbij gepast is. Doorgaans lukt het mij om anderhalf uur na het wakker worden de deur uit te gaan. Ik heb een eigen hondenuitlaatservice en rijd dan met mijn busje door de dorpen om honden op te halen. Het autorijden is erg vermoeiend en ik kies voor kleine groepen met honden zodat ik niet te veel prikkels krijg. Als ik na een uur wandelen de honden weer thuis breng heb ik tijd om te lunchen en ga ik op de fiets door naar mijn andere baan.

Na maximaal 4 uur werken ga ik totaal uitgeput weer naar huis. Vaak heeft mijn partner het eten voor mij klaar staan en hoef ik het alleen nog op te eten. Op de dagen dat ik zelf moet koken kies ik voor een pizza of pasta omdat ik geen energie heb om uitgebreider te koken. ’s Avonds doe ik niet veel meer. Ik kijk even op Facebook of naar iets op tv. Het is voor mij plezierig om een vast ritme aan te houden, dus probeer ik niet voor 22.00 uur te gaan slapen.

Wat wil ik bereiken door dit traject te volgen?

o   Ik wil graag zelf weer in staat zijn het huishouden te doen. Zowel het overzicht houden van wat er moet gebeuren als de energie en conditie hebben om het uit te voeren.

o   Zelf weer boodschappen kunnen doen wanneer ik wil en niet meer na te hoeven denken welke tijd het is, of het druk is in de winkel, wat ik verder nog voor plannen heb die dag en of ik dan wel voldoende energie overhoud.

o   Ik zou heel graag zelf weer naar mijn oma en vriendinnen kunnen rijden (langer dan 45 minuten kunnen auto rijden en energie overhouden om daar een gesprek te voeren)

o   Met meerdere mensen tegelijk in een ruimte zijn en de gesprekken langer dan 2 uur kunnen volgen. Op verjaardagen, uit eten of gewoon met familie of vrienden bij elkaar zijn.

Misschien lijken deze wensen voor jullie niet zo bijzonder. Maar voor mij betekent dit dat ik weer vrijheid krijg om een leven te leiden zoals ik wens. Het zou geweldig zijn als deze wensen mijn nieuwe werkelijkheid zouden kunnen worden. Het zou mij een nieuwe toekomst geven.