Help een jonge vrouwe en haar dochter in Venezuela

Ik ben Mike P. geboren in de jaren 70 in Amsterdam Oost.

Mijn eerste overval was op een post kantoor, ik was 19 jaar oud en ik heb dit gedaan met 2 oudere Joegoslaven.

Ik heb hun in het nachtleven in Amsterdam ontmoet, daarna ben ik alleen gaan opereren.

Ik weet mijn eerste overval nog als de dag van gister, ik werd met de jongste Joegoslaaf snachts op pad gestuurd om een auto te stelen.

We kwamen terug met een VW Passat. De twee Joegoslaven spraken geen Nederlands.

De volgende ochtend, reden wij naar onze klus toe. Alle drie plastic AH tassen over onze hoofden.

Alleen de oudste Joegoslaaf had een vuurwapen, een Duitse officiers Luger uit de 2e wereld oorlog.

Na binnen treden, sloot de oudste Joegoslaaf het personeel op met de Luger gericht in zijn handen.

Ik moet eerlijk zeggen ik scheet in mijn broek, dit was de eerste job en zeker niet de laatste.

De jongste Joegoslaaf ging voor het geld en ik stond voor de ingang om klanten tegen te houden.

Toen het geld buit gemaakt was volgde een wilde rit in onze gestolen VW Passat.

We zagen op de andere kant van de weg politie racen naar het post kantoor.

Met hartslag 220 uiteindelijk veilig aankomen in onze safe house. Begonnen we met jointjes draaien, dronken we een flesje Heineken en geld tellen natuurlijk.

Wat denk je ? De jongste Joegoslaaf heeft alleen maar briefjes van 5 gulden gepakt, des tijds waren de vijfjes groen maar de briefjes van 1000 waren ook groen.

We hadden een paar duizend gulden de man, maar we gingen voor tienduizenden guldens.

De oudste Joegoslaaf was daar niet zo blij mee, maar ik was allang blij dat we niet gepakt waren.

Dit was het begin van mijn solo bank rovers carrière.

Ik kom uit een gemengd gezin, mijn Hollandse vader komt bij zijn familie en ouders in begin jaren 70 met een negerin thuis.

Dat was toen not don, fout. Ik heb gevochten tijdens en voor mijn geboorte. Mijn moeder heeft me deze wrede en trieste geschiedenis vertelt.

Voor mijn geboorte moest ik al vechten. Ik heb een sprookjes leven gehad in mijn begin jaren in Zuid Spanje met mijn ouders.

Eindstand terug in Nederland eind jaren 70, weet ik hoe het is en hoe het voelt om straat arm te zijn.

Ik ben trots op mijn moeder hoe ze gestreden heeft voor haar kinderen.

In de jaren 80 werd ik een berucht graffiti icoon, met een klein groepje zijn we groot geworden.

Uiteindelijk is daar de urban scene uit voor gebracht, electric boogie, hip hop en noem zo maar op.

Veel spijbelen, de perfecte muurtjes, en een spuitbus was hiervoor het juiste recept.

Mijn moeder werd inmiddels ook beroemt met haar muziek, en mijn vader kwam net terug uit Spanje.

Nu waren ze alle 2 goed vermogend, alleen ze vergaten dat ze een oudste zoon hadden.

Die op zijn 15e een oefen wedstrijd mocht spelen bij Ajax, en een week later door de kinderbescherming tot zijn 18e werd weg gestopt in een gesloten inrichting.

Dit is kwetsbaar maar ik durf het met jullie allen te delen.

Een tip voor ouders!

Geef je kind nooit weg aan jeugdzorg of kinderbescherming.

Voed het op en neem je verantwoordelijkheid, het eind resultaat is dat er een getraumatiseerd jong volwassene uit voort komt.

Die net als ik alleen maar liefde zoekt en veiligheid.

Ik zit nu al inmiddels 21 jaar gevangen in het nest van dit oh zo goeie Nederland.

En ik probeer nog elke dag met hoop en liefde naar mijn kinderjaren te kijken.

Mijn trouwste en meest loyale partner is Lorena.

Lorena is 26jaar en wij hebben een dochter Loreany zij is 10 jaar.

Ik vraag om aandacht omdat ik al ruim 21 jaar mijn kop boven water hou in het justitieel systeem van Nederland.

Ik ben aan het verdrinken, de onrecht, het psychische en de mensonterende bejegening die ik heb meegemaakt doen pijn.

Ik vecht in een strijd tegen een schaduw systeem, waar wij in Nederland van denken dat het je niet kan overkomen.

Ik vraag geen hulp voor me zelf maar voor een pracht van een jonge vrouw waar ik 5 jaar geleden verliefd op werd, met een dochter die mij al die 5 jaren papa noemt.

Venezuela is een groot land waar er inmiddels ruim 4miljoen mensen zijn gevlucht naar buurtlanden.

Er is daar een groot drama aan het afspelen, en de burgers zijn daar de dupe van.

Als je al werk hebt in dat land verdien je een paar dollar per maand, maar een hele kip bijv. (wat meestal niet in de winkel ligt) kost ook een paar dollar.

Dat komt door de super inflatie en het geweld is nog erger dan de drugs oorlog in Mexico.

Mijn verloofde is ziek, darm problemen die we hier in Nederland met een kleine ingreep kunnen oplossen.

Mijn dochter gaat niet naar school zoals wij dat kennen in Europa.

Jaren lang probeer ik met wat ik kan hun te helpen met ondergoed, vitamine pillen, en medicijnen.

Ik liet dozen opsturen door mijn moeder via DHL naar Venezuela.

Mijn lieve moeder die al zo een verdriet heeft omdat haar oudste zoon al 21 jaar vast zit, helpt mij met wat ze kan.

De post dienst werkt niet meer in Venezuela mede omdat president Trump heeft besloten dat andere landen ze niet meer mogen helpen.

Ik vecht om letterlijk in leven te blijven hier in mijn cel, vroeger was ik misschien die sterke bank overvaller, maar nu ben ik best wel bang.

Bang en onzeker dat mijn verloofde weer een maagbloeding heeft en er geen medicijnen voor zijn.

Ik ben een trotse man maar ik huil steeds weer als mijn verloofde zegt dat ze geen eten en dringken heeft.

Dat ze niet de straat op kan na zonsondergang want dan komen er gewapende bendes om te moorden en roven.

Ik wens mijn vrouw hier in Nederland, al het is het maar dat ze asiel kan aanvragen samen met onze dochter.

Dat ze veilig is bij ons en dat ze medisch hulp kan krijgen. Mijn moeder heeft een huis in Amsterdam waar ze kunnen slapen.

Het gaat om 2 tickets voor een vliegtuig naar Schiphol.

Bedankt voor u tijd en ik hoop dat u ons wilt en kan helpen.

Met vriendelijke groeten,

Mike P. Lorena en Loreany