Een veilige woonplek voor mijn slechtziende man

Ik zal beginnen met mijzelf voor te stellen.

Ik ben Margreet, geboren in Wassenaar en jarenlang in Den Haag lesgegeven aan basisschoolleerlingen tot aan mijn pensioen. Ik heb veel kunnen betekenen voor kinderen met verschillende achtergronden en niet altijd met de beste omstandigheden thuis. Ik gaf een aantal bijles bij mij thuis na school, zodat ze achterstanden in konden halen en een betere kans in het voortgezet onderwijs kregen.

Daarnaast ben ik 56 jaar heel gelukkig getrouwd met Juan. Al vrij snel nadat we getrouwd waren, bleek dat Juan steeds meer zicht verloor en de kans is nog steeds groot dat hij helemaal blind wordt. Gelukkig staat de techniek voor niets tegenwoordig en hij kan nog een klein beetje zien.

Jarenlang ben ik zijn steun en toeverlaat geweest, liepen we arm in arm op de markt om boodschappen te doen.

In de jaren dat ik niet meer werkte, hebben we samen nog veel leuke dingen kunnen doen. We hebben niet zoveel geld, maar we gingen regelmatig een dag naar een museum, met de blindenclub bijvoorbeeld. We hebben ook jaren aan stijldansen gedaan en we hebben een kleine tuin waarin het heerlijk vertoeven is. Wat heeft een mens nog meer nodig?

Afgelopen jaar is er galleiderkanker bij mij geconstateerd. Onze wereld stortte in.

Na een zware operatie leek het erop dat de tumor volledig verwijderd was. Maar helaas kunnen niet alle kankersoorten goed behandeld worden. Na een half jaar kreeg ik plotseling heel veel pijn en bleek de tumor weer terug. Het is nu ook uitgezaaid en er is niets meer aan te doen.

De artsen hebben gezegd: ‘ Bereid u vast maar voor: U heeft misschien 2 tot 4 maanden.’

Dus als u dit leest, ben ik er misschien al niet meer.

En daarom spreek ik u aan!

Niet voor mezelf, maar voor Juan, mijn man.

Als ik er niet meer ben, zit zelfstandig wonen er voor hem niet in. Onze enige dochter en haar man wonen aan de andere kant van het land, dus even snel bijspringen of dagelijkse begeleiding is bijna onmogelijk.

We wonen op dit moment in een huurhuis dus als Juan verhuist, is er geen extra geld uit een verkoop.

Gelukkig hebben de kinderen vrijwel direct aangeboden Juan, als ik er niet meer ben, bij hen in huis te nemen. Juan is afgezien van zijn handicap heel gezond en er is dus naar een oplossing gezocht voor een verblijf voor langere termijn.

Een hele geruststelling natuurlijk, maar mijn dochter en schoonzoon hebben ook geen extra spaargeld. Toch hebben ze alle voorbereidingen gedaan, want de klok tikt. We weten tenslotte niet hoeveel tijd we nog hebben.

De oplossing is een eigen woonruimte, die aan hun huis gebouwd wordt.

De bouwplannen zijn klaar, er is veel hulp toegezegd, alleen zijn de bouwmaterialen en de technische voorzieningen nu het grootste obstakel. We zijn direct begonnen met geld opzij te leggen, maar de basis bouwmaterialen zoals hout en isolatiemateriaal zijn inmiddels al 30% in prijs gestegen en het stijgt maar door. We kunnen niet alles meteen betalen, dus maken we ons zorgen over hoe hoog de prijzen over een maand zullen zijn. Daar valt niet tegen op te sparen als gepensioneerden en ZZP’ers.

Ik wil jullie vragen om een bijdrage in de kosten om voor Juan een veilige woonplek te realiseren.

Terwijl ik dit schrijf, bonkt mijn hart, want hoewel ik altijd voor anderen klaarsta, vind ik het lastig zelf om hulp te vragen. Maar nood breekt wetten.

We zijn nog € 25.000,- verwijderd van ons doel en dan hebben we ook nog de pech dat de tijd dringt.

Ik ben zo blij met het grootse gebaar, waarmee de kinderen Juan opnemen in hun huis.

Mag ik nog één keer om een wonder vragen en rekenen op jullie grote hart en financiële hulp?

Iedere donatie is voor ons van grote waarde en brengt ons dichter naar ons doel.

Daarnaast wordt ook het delen van deze actie uiteraard enorm gewaardeerd. 

Dank jullie wel,

Margreet