Doneer een geitje

In 2019 waren er ongekende bosbranden in Australië. De vuurzee eiste het leven van zeker 30 mensen en vernietigde meer dan 2500 huizen. De beelden van kangaroo en koala opvangcentra’s vlogen over het net en de hele wereld kwam in aktie. Geen kwaad woord daarover. Zo hoort het. Andere landen en de EU stuurden water, voedsel, medicijnen, mankrachten, geld en alles wat nodig was om Australië er bovenop te helpen.

Turkije Juli 2021

Net als andere landen heeft de Turkse economie het zwaar. Het toerisme is door de corona in 2020 vrijwel stil komen te liggen. Pas begin Juli 2021 werd duidelijk dat er versoepelingen konden komen en de duizenden mensen afhankelijk van de toeristen begonnen te geloven dat er een mooi seizoen aan kwam. Ze maakten hun etalages mooi, zorgden voor goede schone accommodaties, waren meteen weer gastvrij en wisten dat ze keihard moesten werken om er boven op te komen. Maar ze deden het. Het trotse Turkse volk was bereid 24/7 te werken om het toerisme weer op gang te brengen.

Op 27 Juli werd daar bruut een einde aan gemaakt. Manavgat stond in brand. En later Mersin. En Bodrum. En Marmaris. Er kwamen berichten uit Alanya, uit Side, uit Kayseri, uit Adana en uit nog veel meer steden. En het brand nog steeds.

Er word gesproken over de brandstichters. Ik hoop dat ze eeuwig branden in de hel laat ik dat voorop stellen. Verder zijn ze het niet waard om het over ze te hebben.

Ik zie intussen de beelden voorbij komen. Verbrandde schildpadden, huilende boeren, toeristen in paniek, evacuaties over zee, brandende huizen en nog veel meer. Er komt een moment dat je brein die beelden niet meer verwerkt. Dat je gewoon echt niet meer weet wat je moet zeggen en je jezelf hoort vragen aan iemand:”wat kost een geitje”? En je je realiseerd dat 1 geitje de man op tv die net zijn boerderij, al zijn dieren, zijn hele leven heeft zien verbranden niet gaat helpen.

Ik hoor een man zijn koeien aansporen om met hem mee te lopen. De koeien zijn in paniek en lopen niet. Ik hoor de man zijn stem breken en nu huilend zijn koeien roepen. Ze blijven staan en zullen verbranden.

Ik lees dat de Oekraine en nog een land blusmiddelen hebben gestuurd en dat Griekenland hulp aangeboden heeft. Blijkbaar moet dat eerst in de media voor er daadwerkelijk hulp gestuurd word en ik weet dat nog niet zo heel lang geleden Turkije hielp de branden op Samos te bestrijden. Moeten we de regeringsleiders echt uitleggen dat je niet moet praten maar moet doen? Moet de ellende van al die mensen en dieren niet boven welke politiek dan ook gaan?

EU en andere landen het zou jullie sieren als jullie je voor Turkije net zo hard gaan maken als voor Australië. Niet lullen maar doen. Stuur blushelicopters en mankracht. Stel een nummer in waar mensen wereldwijd kunnen doneren of zoiets. Doe iets. Zodat de Turkse burgers geholpen worden en hun geloof in de wereld weer wat verstevigd wordt. Voorkom dat ze straks zeggen: “wij werden niet geholpen, wij zijn niet belangrijk want….”

Laten we die man helpen met zijn geitjes, de boer van nieuwe koeien voorzien, de hotels weer opbouwen zodat de toeristen weer kunnen genieten en duizenden mensen weer een inkomen hebben. Laten we Turkije helpen zoals zij ook altijd andere landen helpen.

Laat de Turken niet in de kou staan. Ik weet niet wat een geitje kost. Wat ik wel weet is dat als ik het geld ervoor had gehad ik de man een geitje ging brengen of de andere man een koe. Het zal hun eigen geitjes of koeien nooit terug brengen maar je geeft ze hoop. En hoop doet leven.

Niet iedereen kan een geitje doneren maar er is veel meer nodig dan geitjes.

Doneervoorbeelden:

Een kip voor 5 euro

Een dekbed voor 10 euro, een handdoekpakket voor 7,50 euro, een lakenpakket voor 10 euro

Een kip voor 5 euro of een geitje voor 80 euro

en zo zijn er legio voorbeelden van wat er nodig is. Mensen hebben niets meer.