'Onze jongens verdienen erkenning' Steun de stichting Veteranen 4-10 R.I.

75 jaar geleden. De oorlog was in Nederland net afgelopen. Het was een tijd waar veel mensen weer vooruit konden kijken, hun leven weer konden opbouwen. Dit was niet het geval voor 120.000 jonge mannen, zij gingen naar het verre oosten, naar Indië om daar te vechten in een nieuwe oorlog. Een verloren oorlog, een nutteloze oorlog, een oorlog die tot op de dag van vandaag nog veel impact heeft op de veteranen, hun partners, kinderen en kleinkinderen. 

Vanaf de terugkomst in Nederland worden deze sobats neergezet als oorlogsmisdadigers en kregen dus nooit erkenning.  Stichting veteranen 4-10 R.I zorgt voor deze erkenning. Door elk jaar een herdenking te organiseren in zowel Nederland als op Java. Maar ook door steun te bieden bij ziekte en overlijden van een veteraan en het onderhouden van de monumenten. 

Mijn opa was vroeger als veteraan lid van deze stichting, ik heb hem helaas nooit mogen kennen maar heb zijn plaats overgenomen door 130 kilometer van huis naar de herdenking te lopen om een krans te leggen. Ik deed dit als eerbetoon aan hem en aan zijn kameraden. De last en schaamte die zij tot aan hun dood met zich mee droegen en dragen is als een echo. Van mijn opa op mijn moeder, van mijn moeder op mij. 'Het stopt hier, Ik ga er iets aan doen! Geen schaamte, geen last maar erkenning en eer!' 

Jij kunt ook iets doen om ervoor te zorgen dat deze veteranen de erkenning krijgen die ze verdienen.

Ik wil jou in ieder geval bedanken voor het lezen van dit verhaal en als je nog even tijd hebt is het mooi om 'Echo' een lied van Renee van Bavel te luisteren. Dit lied schreef zij nadat zij op uitnodiging van de Oorlogsgravenstichting de Erevelden op Java, Indonesië bezocht. Ze was geïnspireerd door haar bezoek en de gesprekken met nabestaanden.

Groetjes,

Benno Schuuring